Curaçao

Zaterdagochtend. Ik moet om 10.45 uur op het vliegveld zijn. Ik heb het de avond ervoor weer laat gemaakt. Gelukkig zonder overmatig alcoholgebruik dit keer, dat scheelt hopi. Onuitgeslapen rol ik mijn bed uit. Ik moet nog pakken, douchen en ontbijten. Uiteindelijk loop ik met mijn strand/weekendtas (gekocht bij een toeristisch winkeltje, hopi leuk!) naar Papagayo in Playa (zo noemen de locals Kralendijk). Daar serveren ze het lekkerste ontbijt van Bonaire, daar ben ik van overtuigd. Na het wereldberoemde Papagayo breakfast (wafel, pannenkoek en een soort wentelteefje) begeef ik me richting het vliegveld. Toch best een eind, in de hitte met een zware tas, en ik heb spijt dat ik het aanbod van Chris om me even weg te brengen heb afgeslagen. Independence hè, …lekker dan. Als bij een wonder stopt daar ineens Ruud, docent maatschappijleer op de Scholengemeenschap Bonaire. Ik stap in, vertel hem over mijn plannen voor een weekend Curaçao en krijg daarop nog een aantal, zoals ‘ie ze zelf noemt, goedbedoelde 'oude lullen' tips mee die ik maar beter in acht kan nemen. Niet alleen over straat ’s avonds, niet teveel drinken in gezelschap van onbekende mannen, waardevolle spullen in een kluis bewaren, ...van dat soort.

Eenmaal veilig en wel op Curaçaose bodem word ik opgehaald door de taxichauffeuse van mijn hotel. Hier op Bonaire zegt men dat Curaçaoënaars arrogant en onvriendelijk zijn en een grote mond hebben. Op Curaçao zegt men dat de Bonairiaan weliswaar vriendelijk is, maar tegelijkertijd een beetje achterlijk. Mijn taxichauffeuse is in elk geval een schatje! "Bon dia, kumbai?", roep ik nadat ik mijn naam op het bordje heb zien staan. Ik geef haar een hand en stel mezelf voor. Dat is altijd het halve werk. "Kumbai, dushi!", lacht ze en vervolgens begint ze een verhaal waar ik uiteraard geen ene snars van begrijp. Verontschuldigend leg ik mijn hand op haar arm en zeg dat ik geen Papiaments spreek. Dan maar in het Nederlands.

Onderweg naar het hotel doet zich het gebruikelijke dilemma voor: enerzijds wil ik om me heen kijken en zoveel mogelijk van de omgeving en gebeurtenissen absorberen. Anderzijds wil ik de persoon naast me het hemd van het lijf vragen. Ik kies voor het laatste. We hebben het over het oogstfeest (Seú) op het eiland, de nieuwe verhoudingen met Nederland en het feit dat mensen vanuit Curaçao straks niet meer zo vrij naar Bonaire kunnen bewegen zoals ze dat nu gewend zijn. Onderweg krijg ik tekst en uitleg bij alles wat we tegenkomen. Ik moet zeggen, op Bonaire had ik mijn eerste informele gesprek/interview niet zó snel geregeld! :)

Mijn hotel is gezellig, dicht bij het centrum en van alle gemakken voorzien. Lang ben ik er niet, want direct na het inchecken begeef ik me richting het centrum van Willemstad. En een stad is het zeker! Curaçao is weliswaar groter dan Bonaire (Curaçao is 444 km², Bonaire 294 km²), maar het inwonersaantal staat geenszins in verhouding. Waar Bonaire zo’n 15.000 inwoners kent, zijn dit er op Curaçao inmiddels meer dan 140.000. Kortom: druk verkeer, stoplichten, McDonald's, overdekte winkelcentra en overal mensen. Curaçao leeft. Ik had me voorgenomen om een weekend totaal niet met mijn onderzoek bezig te zijn en alleen vakantie te vieren. Op het allerlaatste moment heb ik toch maar een klein notitieblokje in mijn tas gestopt en na tien minuten Willemstad sta ik alweer te pennen. Die antropologenogen (mooi woord, hè?) kun je niet even uitzetten, zo blijkt.

Totaal onverwachts loop ik Enrique tegen het lijf. Enrique is een Colombiaan, werkzaam als systeembeheerder bij Digicel ('the largest mobile telecommunications operator in the Caribbean') en hij woont al elf jaar op Curaçao. Zo eens in de zoveel tijd reist hij naar Bonaire om technische problemen op te lossen, …of zoiets. Feit is dat ik hem dan telkens tegen het lijf loop en hij me elke keer opnieuw vraagt wat met hem te gaan drinken. Ik zeg altijd nee. Ik weet eigenlijk niet waarom. Waarschijnlijk omdat ik als de dood ben voor Zuid-Amerikaanse/Colombiaanse mannen en die passionele, opdringerige hartstocht van ze als enigszins beklemmend ervaar. Enrique heeft mijn handen alweer in de zijne gelegd, kijkt me diep in de ogen en stelt dat het lot heeft bepaald dat hij zijn dushi amiga precies hier en nu ontmoet. Of ik nu dan eindelijk een fruit juice met hem wil gaan drinken. Ik moet er een beetje om lachen. Hoe kan ik nu nog weigeren? Maar om alvast elk misverstand uit de wereld te helpen vertel ik hem nogmaals over Joost, pak ik mijn portemonnee uit mijn tas en laat hem de foto’s van ons samen zien. Het is een beetje een raar begin, maar het maakt de dag in mijn beleving een stuk relaxter. En een fantastische dag is het geworden!

Met een grote beker banana juice lopen we door de straten van Willemstad, langs de vissershuisjes helemaal naar één of ander strandje en via de stromende regen weer terug naar de stad. In de stad aangekomen vinden we een snèk waar bierdrinkende mannen aan de bar naar het voetbal zitten te kijken. Wij nemen plaats aan een willekeurig tafeltje op het terras en Enrique haalt twee Amstel Bright voor ons. Op een gegeven ogenblik klinken de eerste noten van Aventura's Dile Al Amor door de speakers.

 Ik: "Bachata! I love this song!"

Enrique: "Let’s dance!"

Ik: "Here?"

Enrique: "Yeah! Why not?"

En voor ik er erg in heb staan we de bachata te dansen. Het voetbal wordt nu gelaten voor wat het is en iedereen kijkt naar ons. Ik voel me on top of the world. Vond ik Enrique hiervoor nog een aardige, maar wat aparte vogel (eentje die me weliswaar vreselijk aan het lachen maakte met zijn imitaties van onder andere Antillianen), now he sweeps me off my feet. Deze man kan serieus zo ontzettend goed dansen en leiden dat ik besluit dat 'ie me alles moet gaan leren. "It’ll be my honor", antwoord hij als ik hem dit mededeel. Zodoende heb ik niet alleen een tourist guide voor de dag, maar ook meteen een danspartner. En het leuke aan Curaçao is dat je overal muziek hoort, vanuit snèks, winkels, marktkraampjes, dus op willekeurige straathoeken leer ik nieuwe pasjes en draaien. Bij gebrek aan muziek zingt Enrique zelf.

's Avonds eten we wat bij een Colombiaans restaurantje en ik word voorgesteld aan tal van Enrique’s (Colombiaanse en Dominicaanse) vrienden. We besluiten de avond bij Mambo’s waar we tot sluitingstijd op de dansvloer staan. We zijn totaal underdresses in vergelijking met de opgedirkte meiden en de jongens-strak-gekleed-volgens-de-laatste-mode. Van deze groep moet Mambo's de omzet duidelijk hebben. Vuile, valse en jaloerse blikken alom. Maar het maakt niet uit, want ik ben niet één keer in de knoop gekomen met een draai! En voor het eerst in mijn leven dans ik samen net zo in mijn element als alleen. Dat zegt een heleboel. Soms heb ik het gevoel dat mijn lichaam volledig gecontroleerd wordt, maar met een lijk kun je niet dansen, dus ongetwijfeld heb ik er zelf ook een aandeel in gehad. In ieder geval, groot respect voor een man die kan dansen, écht kan dansen en leiden. Ongelooflijk sexy. Ik ben nu officieel besmet met het Caribische dansvirus en ik denk niet dat het ooit nog goed komt met me. :)

Als ze de tent willen sluiten begeven we ons richting uitgang. Ik stap in een taxi, Enrique betaalt de beste kerel het bedrag vooruit (staat erop), zegt me gedag en klopt vervolgens op het dak ten teken dat de taxi kan gaan. Ik heb dat serieus alleen nog maar in films zien gebeuren.

 De dag erna slaap ik een beetje uit. Ik ga ontbijten, loop wat door de stad (alles is dicht!) en ’s avonds word ik opgehaald door Leonie en haar vriend Cenydd. Leonie is een studiegenootje van me en zij verblijft op Curaçao in het kader van haar afstudeeronderzoek (onderzoek naar de noties van yu di Korsou). Het is erg leuk en gezellig om elkaar even te treffen. Tegelijkertijd heeft het me ook weer even bewust gemaakt van het feit dat ik bezig ben met een studie. Het heeft me bewust gemaakt van het feit dat ik straks in Nederland moet gaan schrijven, presteren, aan allerlei eisen moet voldoen en een wetenschappelijk waardevol stuk moet leveren. Hier in het veld, dat bedoel ik eigenlijk te zeggen, ben ik de enige antropologe in spé. De enige die kan bepalen hoe mijn onderzoek vorm te geven en uit te werken, ben ik. Toppunt van vrijheid en onafhankelijkheid, ...althans, zo voelt het. Straks is dat anders. Straks ben ik weer onderdeel van een team van medestudenten, docenten, begeleiders en de wetenschap, of zoals ze dat noemen (als ik me niet vergis), het wetenschappelijk forum. Wat ik nu zie, hoor, opneem en bedenk moet ineens 'hard' gemaakt worden, in een zogenaamd academisch jasje gestoken worden. Mijn tussentijdse rapportage was een struggle en gezien de tijd tussen thuiskomst en de deadline van de conceptversie krankzinnig kort is, verwacht ik nu alvast de nodige stress. En dat moet vreemd zijn, als je net van een Caribisch eiland afkomt.

 Maar in ieder geval, een erg leuke en gezellige avond gehad met Leonie! We hebben het één en ander gedronken bij de Wet 'N Wild Beach Club, aten heerlijke Reef & Beef (gamba’s en tournedos) bij Mambo's en waagden vervolgens nog kort een dansje.

 De volgende dag zijn de winkels nog steeds dicht. Maandagochtend is net zo dicht als zondag, blijkt. Ik pak een busje (kleine busjes, lokale initiatieven) naar een overdekt winkelcentrum en wandel vanaf daar naar de Albert Heijn. Die is wel open, de Albert Heijn zou eens ergens niet open zijn! 

Aan het einde van de middag zit ik alweer op het vliegtuig naar Bonaire. Ban Boneiru bek! Ik zit weer naast de piloot en weer storten we niet neer. Het is fijn, en dat klinkt misschien gek, om weer terug op Bonaire te zijn. De rust, het overzichtelijke, kleine karakter van het eiland, ...de dorpse, vriendelijke houding van de mensen hier. Wat dat betreft begrijp ik nu ineens veel meer. Is mijn tussentijdse tripje toch nog zeer nuttig geweest! :)