Bier en pika balletjes

Zoals beloofd, ...wat vaker een korte post. Hierbij:

Vandaag een dag vol goed gedrag en goede voornemens. Ik heb mijn huisje een grote schoonmaakbeurt gegeven en daar een groot deel van mijn garderobe bij de wasserette ligt, zag ik mezelf genoodzaakt wat nieuwe shirtjes en handdoeken in te slaan aan de Kaya Grandi. Daar ik in de buurt was, ben ik gelijk naar de supermarkt gegaan voor een avondmaal vol groenten en gezonde ingrediënten. Goed. Ik loop richting huis, langs City Café, en zie daar een aantal bekenden (twee Nederlandse mannen die vannacht terug naar Curaçao vliegen). Even gedag zeggen maar. Een kwartier lang sta ik daar te praten, met een boodschappentas vol vitamientjes in mijn ene hand en een yoghurtdrankje in de ander. Vooruit, één biertje dan. Meteen krijg ik een kruk aangeboden en ik zet mijn tas in een hoekje van de bar. Twee uur en vijf bier later stap ik naar buiten, iets minder nuchter dan ik binnenstapte. Onderweg naar huis kom ik langs het witte bestelbusje op de parkeerplaats waar ik al weken langsloop zonder er te stoppen. Een snèk, vanuit de achterbak van het busje verkoopt de eigenaresse allerlei lokale gerechten en drankjes. Voor het busje staan vandaag niet alleen de eigenaresse, maar eveneens een vriend en vriendin van haar. Ze hebben enorm plezier en ze gieren van het lachen. Ik loop door, maar vijf meter verderop bedenk ik me en draai ik me om om terug te lopen. De jongen bij het busje zit inmiddels op zijn knieën en strekt zijn armen theatraal naar me uit. Ik besluit ‘m even te negeren. “Wat verkoop je eigenlijk?”, vraag ik de eigenaresse van de snèk. Ze noemt wat gerechten op en wordt daarbij aangevuld door haar vriendin, die naast haar staat. Ik hoor eigenlijk alleen pika balletjes en besluit meteen dat ik die wil. De vriendin van de eigenaresse verzekert me dat dit de beste snèk van Kralendijk is en de jongen op zijn knieën noemt me het mooiste en liefste meisje dat ‘ie ooit heeft gezien. Ik lach. De eigenaresse geeft de jongen een draai om zijn oren en vraagt zich hardop af wat zij dan wel niet is, als ik de allerliefste ben. Meteen geeft ze me een vette knipoog en verzekert me dat ze een grapje maakt: “je bent inderdaad heel mooi, schatje”, zegt ze. Ik lach maar weer en bestel de pika balletjes. De jongen -hij staat gelukkig weer op twee benen- staat erop ze voor me te betalen. Ik zeg nog dat hij dat absoluut niet hoeft te doen, maar hij overhandigt de vijf gulden al aan de eigenaresse. Ik kijk even naar de dames, maar zij geven me een knipoog en steken beiden hun duimen omhoog. Vooruit dan maar. Hij geeft me zijn visitekaartje en zegt daarbij: “als je ooit op Bonaire een verzekeraar nodig hebt, dan ben ik je man”. Ik steek het kaartje van Nagico (national general insurance corporation N.V.) in mijn zak. Een minuut later loop ik met een bakje pikaballetjes richting huis. (Bijna) gratis bier en gratis balletjes. Ik ben geen profiteur, het overkomt me, ik hoef alleen maar een beetje te lachen… Wat een mooie avond. Only in Bonaire.