Friday night, plus een korte reflectie

Het lijkt alsof de tijd voorbij vliegt. De envelopjes met kaartjes en briefjes van Joost, waarvan ik er elke week één open moet maken, getuigen daarvan. Ik heb er immers nog maar vier van de twaalf over, en na morgen zijn dat er drie. Maar niet alleen de envelopjes getuigen, het is tevens het simpele feit dat het hier alweer weekend is voordat je er erg in hebt. En dat het weekend ook voorbij is, voor je beseft dat het begonnen is. Ik ben net over de helft van mijn onderzoeksperiode en hoewel me dat nog geruime tijd geeft om allerlei data te verzamelen, interviews af te nemen en diepzinnige analyse’s te maken, breekt de (zeer lichte vorm van) paniek soms toch een beetje uit: is mijn data niet te breed? Is het allemaal wel relevant? Is het niet teveel georiënteerd op politiek? Klopt het wel wat ik (be)denk? Wie ben ik in godsnaam om te gaan vertellen en schrijven over dit eiland waar ik zestien weken rondhang? Wij (mijn medestudenten en ik) waren door de universiteit gewaarschuwd voor dit soort gevoelens en ideeën, er werd zelfs gesteld dat we ze allemaal op den duur zouden gaan meemaken. Ik was natuurlijk weer eigenwijs en arrogant genoeg om te geloven dat mij het niet zou overkomen, maar ook ik moet er soms aan geloven. Ik weet soms even niet meer wat ik waar zoeken moet, …vooral het wat.  Bij tijd en wijlen ben ik mijn eigen onderzoek beu, worden gevoelens van euforie afgewisseld door momenten van pure irritatie en demotivatie. Het ene moment voel ik me een ware en respectvolle antropologe, een dag later voel ik me net zo'n betweterige, arrogante makamba als al die anderen die hier wonen en werken. Ik bén natuurlijk ook gewoon een Nederlander, gesocialiseerd binnen de Westerse/Nederlandse cultuur en opgegroeid met de Nederlandse mentaliteit, normen en waarden. Daar verander je niets aan, dat maakt het soms lastig. En als ik één ding ontdekt heb, is het dat alle Nederlanders die ik hier ontmoet/spreek zich in meer of mindere mate schuldig maken aan die betweterige, superieure houding, hoe prachtig hun bedoelingen en intenties ook zijn. Ik moet zeggen, het is interessante onderzoeksdata, zowel mijn bevindingen als de dubbele gevoelens die ik hier soms zelf ervaar. Het ene moment begrijp ik het eiland, het volgende moment moet ik erkennen dat ik er geen snars van snap. Maar het komt allemaal goed, …wellicht juist een teken dat ik de complexiteit van deze eilandgemeenschap in al zijn facetten door begin te krijgen. 

Gisteravond één van de leukste stapavonden gehad tot zover. Goed, op Bonaire kun je niet stappen zoals in een willekeurige grote stad in Nederland. Er zijn hier pakweg vier plaatsen waar men heengaat om te drinken en te dansen en dat betekent in de praktijk dat je overal steeds hetzelfde -zich verschuivende- groepje mensen tegenkomt. Maar leuk is het wel, ik heb verder niets te wensen. Gisteravond begon in City café, happy hour. Vrijdagavond is de drukste avond en ‘iedereen’ was er. Soms komt dat allemaal ineens heel mooi samen, en als het dan ook nog eens tussen iedereen blijkt te klikken, heb je een topavond. Happy hour in City betekent twee voor de prijs van één. Rondjes gaan snel, dus van half zes tot half zeven sta je constant met twee tot vier biertjes in je handen. Ik begrijp nog steeds niet waarom we niet gewoon één bier per twee personen bestellen, maar dat zal mijn Hollandse praktische geest wel zijn die daar spreekt. En als niemand dat verder doet, doe jij dat ook niet. Want dat staat dan weer zo gierig.

Onze avond verschoof zich naar de stamsnèk (stamsnèk, snèkkentocht, …ik ben hier een nieuw jargon aan het introduceren) in de wijk Nikiboko voor een hapje. De groep bestond inmiddels uit Jimmy & co (dat wil zeggen, Jimmy met al zijn neven en ooms), Audrey en Joop, en Daniëlle wiens Sjoerd elders een barbecue had. Wij hebben heerlijk chinees gegeten, ...Antilliaans-Chinees eten is écht ontzettend lekker en velen malen lekkerder dan in Nederland. Dat zeggen alle Antillianen, en ze hebben gelijk! Met volle buiken vervolgden we de tocht naar Little Havana in het centrum. Toch wel een leuke, gezellige tent, ...blijkt. Flink gedanst en leuke gesprekken gevoerd met allerlei mensen. Ondertussen ben ik alweer tal aan telefoonnummers rijker. Ik doe mijn beste contacten op tijdens het stappen. Vaak ben ik dan te aangeschoten om het gesprek echt goed op te nemen, maar nuchter genoeg om te beseffen dat ik contactgegevens moet vragen.

Audrey en Joop gaan naar huis. De rest blijft achter in Little Havana, maar Daniëlle, Jimmy en ik hebben besloten om naar Tropical Rancho te gaan. Goed, Tropical Rancho. Hier komen eigenlijk alleen locals, Antillianen, Dominicanen en Zuid-Amerikanen. Het is er wat later op de avond altijd enorm druk. Zonder Jimmy zou ik daar geen voet over de drempel kunnen zetten zonder belaagd te worden door mannen en/of vrouwen. Mannen jagen, vrouwen geven je die o-zo-bekende blik waarmee ze je op je plaats trachten te zetten en je gelijktijdig peilen en uitdagen. Echt, als blikken konden doden, ...en ik ben zo gek op die meiden. Want het is allemaal gebakken lucht: een knipoog, of een "alles goed, schatje?" doet wonderen en laat die attitude plaatsmaken voor een ineens verlegen glimlachje.

Gisteravond was er bubbling. Blijft toch een bijzondere 'dans' en ik moet er altijd een beetje om lachen. Een paar van die gasten die quasi-ongeïnteresseerd tegen de muur leunen terwijl de meisjes zichzelf in het zweet werken door met hun billen tegen hen op te rijden, soms steun zoekend met de handen op de grond. Al die gasten lopen ook met harde bobbels in hun broek. En maar ongeïnteresseerd kijken, als ware het een ongeschreven wet, …kijken alsof je op de bus naar Rincon staat te wachten. Sterker, zodra zich onverhoopt oogcontact voordoet, ontstaat er vaak een lichte vorm van paniek. Die gasten willen je echt alleen van achter, ...dansen (?). Kijk, ik ben niet preuts. Maar dit blijf ik bizar vinden, vooral omdat iedereen het met iedereen doet en de erotische sfeer in zijn geheel ontbreekt. Voor ik er erg in heb, word ik gesandwichd door twee gasten die vermoedelijk niet ouder dan zeventien zijn. Ik draai me om en vraag of ze iemand van hun eigen leeftijd willen gaan zoeken, maar die vraag vinden ze alleen maar heel erg grappig. Wat het waarschijnlijk ook is. God, waar is Jimmy als je ‘m echt nodig hebt? Eenmaal buiten, na sluitingstijd om 03.00 uur, lopen de setjes naar de auto’s. Daniëlle en ik zeggen op hetzelfde moment wat we allebei denken: hupsakee, en nog een kind erbij. We lachen er hard om (terwijl het helemaal niet op te lachen is, want dit is hoe/waar het gebeurt), …misschien zijn we ook gewoon te oud voor dit soort dingen! Of misschien heb ik te lang met jongeren gewerkt. :)

We besluiten de avond bij Karel’s, waar een dj draait. De dj staat op het dak boven de bar. Ik zit regelmatig aan die bar en had nooit bedacht er nog eens bovenop te dansen. Mooie avond. Ik realiseer me dat ik dat in Nederland niet echt meer deed, dansen en drinken tot vijf uur 's morgens. Ik heb sowieso het gevoel dat ik op Bonaire uit een soort van winterslaap ontwaak. I love it.

Vanmorgen lekker wezen ontbijten, rondgehangen bij de vissers (hopi leuk, hopi relaxt!) en een stukje gezwommen. Straks ga ik naar een demonstratie tegen invoering van het homohuwelijk op het eiland, vanavond softbalwedstrijden kijken in het stadion en morgenochtend krankzinnig vroeg wandelen met Boi Antoin. En dan is het weekend alweer voorbij, ...voordat je er erg in hebt! :)